vera skyldur e-m

[sg̊ʲɪld̥ʏr̬]

I. a skyld, skylt [sg̊ʲɪl̥tʰ]

1) обязанный

2) обязательный; обязывающий; непременный

3) затрагивающий, касающийся

4) важный, неотложный

II. a skyld, skylt

[fö:ðʏraiʰtʰ:]

* * *

(að), v.

1) to bind in duty, oblige (konungrum skyldaði þá til at flytja líkin til graptar);

2) s. til e-s, to deserve, merit.

1) due, tax, tribute (fekk hann þaðan engar skyldur né skatta);

2) duty (er þat yðvarr réttr ok s. at verja ríki várt);

3) relationship (eigi veit ek, at með okkr sé nein s.).

* * *

d and að. to bind in duly, oblige, enjoin; allra þeirra orða, er yðr skylda lög til um at bera, Nj. 208; er þá skylda lög til, Grág. i. 8; en þat skyldar mik til at ríta, Bs. i. 59; konungr skyldaði þá til at flytja líkin til graptar, Fms. viii. 231; ek em skyldaðr til at blóta, 656 B. 9; vera til skyldaðr, H. E. i. 471: hverrgi má skylda annan til garðlags, Grág. ii. 262; skylda ek ykkr heldr til þessa enn aðra menn, at …, Fms. i. 189; því skyldi ek þik til blóta, 656 B. 4; hann skyldir mik at fella tár, Eluc. 56; nauðr skyldi yðr til, urged you, Bjarn. 54: láta þeir sem eingu ætti við aðra at skylda, as if they had no concern with one another, Band. 4 new Ed.

II. reflex., því skyldumk vér, 671. 3, Stj. 151, H. E. i. 410; skyldask um e-t, to be made responsible for, K. Á. 82: to be prescribed, þá hluti er eigi skyldask tiundar-görð af, which are not subject to a tithe, id.; hverjar pínur skyldask á þá menn, 224, Stj. 46.

u, f. a due, tax, tribute; þeir (the kings) fengu engar skyldur í Þrándheimi, Fms. i. 49; þangat liggr tíund, lýsi-tollar, … öll önnur skylda liggr til Hváls, Vm. 96: = skyldleikr, N. G. L. i. 350. But usually skyld is the legal and skylda the moral term.

II. one’s duty, Fms. i. 52, vii. 280, K. Á. 134; er þat vist hans skylda, it is his duty, Sks. 599; and so in countless instances, esp. in eccl. writers, skyldan við Guð, s. við náungann.

COMPDS: skylduembætti, skylduhjón, skylduhlýðni, skyldulauss, skylduliga, skylduligr, skyldusöngr.